BLOG

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί υπάρχουν διαφορετικοί τύποι φελλού για την εμφιάλωση των κρασιών; Ποιοι είναι οι καλύτεροι; Τα κρασιά είναι πολύ διαφορετικά μεταξύ τους και κάθε είδος έχει το δικό του φελλό. Υπάρχουν αφρώδη κρασιά με υψηλή πίεση στο εσωτερικό της φιάλης, νεαρά κρασιά που χρειάζονται οξυγόνο για την παλαίωσή τους, άλλα που χρειάζονται τέλειο κλείσιμο και πολλά άλλα. Ας δούμε όμως ποιοι είναι οι πέντε κύριοι τύποι φελλού που χρησιμοποιούνται για τον πωματισμό των φιαλών οίνου.

Οι ζύμες είναι μικροοργανισμοί που αποτελούν μία μικρή ομάδα μυκήτων. Αποτελούν μόλις το 1% όλων των γνωστών μυκήτων. Χρησιμοποιήθηκαν από αρχαιοτάτων χρόνων στην παραγωγή οίνων, άρτου και μπύρας. Ζούν σε ποικίλα περιβάλλοντα όπως στο έδαφος, στο νερό, στους φλοιούς των φρούτων, στους κορμούς των δέντρων και στα φύλλα.

Το Prosecco έρχεται από την περιοχή του Veneto, στην Βορειοανατολική Ιταλία. Πρόκειται για λευκό αφρώδη οίνο που παράγεται από την ομώνυμη λευκή ποικιλία σταφυλιού που ευδοκιμεί στην περιοχή. Πρόκειται για ένα φινετσάτο αφρώδες κρασί με σχετικά χαμηλό αλκοολικό τίτλο, με κύριο χαρακτηριστικό τα φρέσκα αρώματα λευκόσαρκων καλοκαιρινών φρούτων και τη δροσιστική του οξύτητα.

Τι σημαίνει όταν κάποιος αναφέρεται στα δάκρυα του κρασιού; Τα έχετε παρατηρήσει ποτέ στο ποτήρι σας; Δείχνουν κάποια πληροφορία για το κρασί που πρόκειται να δοκιμάσουμε; Όσοι έχετε ασχοληθεί λίγο παραπάνω με την γευστική δοκιμή οίνων ή έχετε βρεθεί σε κάποια έκθεση κρασιού σίγουρα θα έχετε ακούσει για αυτά.

Όταν πρόκειται για τις τανίνες που γίνονται αντιληπτές στο κρασί, η πρόσληψή τους γίνεται από δύο κύριες πηγές: τα σταφύλια και το ξύλο των βαρελιών κρασιού. Μαζί με το χυμό, το μούστο δηλαδή, μέρος των τανινών παρασύρεται και μεταφέρεται εν τέλει και στο κρασί. Έτσι, όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια που συνυπάρχουν οι φλούδες των σταφυλιών με το μούστο, τόσο περισσότερες τανίνες εκχυλίζονται.

Οι ιστορικές μελέτες δείχνουν ότι το Αγιωργίτικο είναι μια ποικιλία που η καλλιέργεια της κυριαρχούσε ανέκαθεν στην περιοχή της Νεμέας, παρόλες τις φωνές που ισχυρίζονταν ότι υπήρχαν και άλλες ερυθρές ποικιλίες. Οι φωνές αυτές στηρίζονταν στην ύπαρξη πολλών και διαφορετικών ονομάτων ερυθρών ποικιλίων που δεν έμοιαζαν με το όνομα ή και τις ιδιότητες του Αγιωργίτικου, με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα το Μαυρούδι.

Η διασημότερη ελληνική ποικιλία, όπως όλοι γνωρίζουν, κατάγεται από το νησί της Σαντορίνης. Το όνομα της ποικιλίας φαίνεται να έχει διατηρηθεί αναλλοίωτο για πολλούς αιώνες, κατά τους οποίους οι σαντορινιοί αμπελουργοί δεν σταμάτησαν ποτέ να εμπιστεύονται την ξεχωριστή αυτή ποικιλία. Το Ασύρτικο είχε συνδέσει τη φήμη και την τύχη του με αυτές του Σαντορινιού κρασιού για πολλούς αιώνες.

Το Ξινόμαυρο είναι το κρασοστάφυλο της κεντρικής Μακεδονίας από την εποχή των Μακεδόνων βασιλέων, ίσως και περισσότερο. Το όνομα της ποικιλίας που έχει επικρατήσει σήμερα είναι περιγραφικό των ιδιοτήτων της ποικιλίας, όπως αποδόθηκε από τους αμπελουργούς. Έτσι, προέκυψε το Ξινόμαυρο γιατί τα σταφύλια ήταν «Ξινά» και «Μαύρα».

Όμως, στο χώρο του κρασιού το ροζ με το γκρι συμπίπτουν όταν κρέμονται τα σταφύλια πάνω στο αμπέλι και η διαφοροποίηση στο χρώμα έχει να κάνει με την χώρα προέλευσης του αμπελουργού. Ο λόγος γίνεται για εκείνες τις ελληνικές ποικιλίες αμπέλου που τα σταφύλια τους δεν είναι μαύρα αλλά ούτε και άσπρα. Αυτές που λόγω της ιδιότητας τους αυτής στα ελληνικά έχουν αποδοθεί ως ερυθρωπές ενώ στα γαλλικά ως Gris.