Νερό

Υπάρχει νερό από τα βουνά της Ηπείρου, εκεί που ο αλπικός χαρακτήρας είναι έντονος. Υπάρχει νερό από τα βουνά της Αχαΐας, εκεί που η θαλασσινή αύρα δίνει τη δική της νότα. Υπάρχει νερό από τα βουνά της δυτικής Θεσσαλίας, εκεί που το ορεινό ανάγλυφο είναι μαγευτικό.

Το γεωλογικό υπόβαθρο κάθε πηγής ευθύνεται για το ηλεκτρολυτικό προφίλ κάθε είδους νερού. Για παράδειγμα, το νερό της Αχαΐας είναι ιδιαίτερα πλούσιο σε ιόντα νατρίου και μαγνησίου, συγκριτικά με το νερό της Ηπείρου και της Θεσσαλίας. Αντίθετα, το νερό της Ηπείρου είναι σαφώς πλουσιότερο σε όξινα ανθρακικά ιόντα, σε σχέση με το νερό των άλλων δύο περιοχών.

Το ανθρακούχο νερό, είτε φυσικά είτε τεχνητά, περιέχει διοξείδιο του άνθρακα, που γίνεται αισθητό με τη μορφή φυσαλίδων. Το μη ανθρακούχο νερό στερείται του συστατικού αυτού, άρα δεν έχει φυσαλίδες.

Για να χαρακτηριστεί το νερό ως ποιοτικό, η περιεκτικότητά του σε μέταλλα πρέπει να βρίσκεται εντός συγκεκριμένων ορίων. Παράβαση των ορίων αυτών εγκυμονεί κινδύνους για τη λειτουργία των νεφρών και την ηλεκτρολυτική ισορροπία του οργανισμού. Πολλές φορές, το αισθητήριο της γεύσης μας είναι ικανό να διακρίνει αν το νερό που πίνουμε είναι ιδιαίτερα φτωχό ή ιδιαίτερα πλούσιο σε μέταλλα. Στην πρώτη περίπτωση, το νερό είναι γευστικά «άχρωμο», άρα και δυσάρεστο, ενώ στη δεύτερη είναι γλυφό ή στυφό, δηλαδή γευστικά «σκληρό».

Δεν είναι απαραίτητο να διατηρείται το νερό στο ψυγείο, ωστόσο είναι επιτακτικό να μην ακτινοβολείται από τον ήλιο και να μη δέχεται την επίδραση πηγών θερμότητας.

Οποιοδήποτε είδος νερού είναι κατάλληλο, αρκεί να χρησιμοποιείται φειδωλά. Τις περισσότερες φορές, το νερό προστίθεται με τη μορφή πάγου.