Κόκκινα / Ερυθρά Κρασιά

Τα ερυθρά κρασιά ξεχωρίζουν εξαιτίας της μοναδικής ικανότητάς τους να συνδυάζουν τη ζεστασιά της αλκοόλης με τα αρώματα και τις γεύσεις κόκκινων φρούτων. Ξεχωρίζουν, επίσης, λόγω της μακροσκελούς ιστορίας τους, που ήδη μετράει χιλιετίες.

Τα αρώματα φράουλας και δαμάσκηνου, μαζί με τη γεύση βύσσινου ενός φρέσκου Malbec αποτελούν ιδανική εισαγωγή για οποιονδήποτε. Εναλλακτικά, ένα Αγιωργίτικο, ακόμα και ελαφρώς παλαιωμένο, μπορεί εύκολα να συγκινήσει κάποιον, με τα στοιχεία φραγκοστάφυλου, βύσσινου, καπνού και βατόμουρου που διαθέτει. Τέλος, ένα Merlot αποτελεί πάντα λύση, προσφέροντας έναν ισορροπημένο συνδυασμό τανινών, βανίλιας, μύρτιλου και βατόμουρου.

Σε γενικές γραμμές, η γεύση του κόκκινου κρασιού κυριαρχείται από το βύσσινο, τη βανίλια και τα φρούτα του δάσους. Στο άρωμα, κύριο ρόλο παίζουν το κεράσι, ο καπνός και ενίοτε το τριαντάφυλλο. Σε παλαιωμένα κόκκινα κρασιά βρίσκονται επιπλέον νότες δρυός και μπαχαρικών.

Αξίζει κανείς να συγκρίνει ερυθρά κρασιά ψυχρότερων και θερμότερων κλιμάτων. Στην πρώτη περίπτωση, συχνά είναι τα στοιχεία άγριων φρούτων, σύκου και βοτάνων, ενώ στη δεύτερη περίπτωση την εμφάνισή τους κάνουν τα στοιχεία σοκολάτας, καφέ, τρούφας και κανέλας. Οι διαφορές αυτές είναι δυνατό να εντοπιστούν ακόμα κι αν συγκριθούν κρασιά ίδιας ποικιλίας.

Οι περιστάσεις που «διψούν» για κόκκινο κρασί είναι πάρα πολλές. Η μεσημεριανή επίσκεψη στην ταβέρνα με φίλους απαιτεί κόκκινο κρασί, αν φυσικά το φαγητό περιλαμβάνει κόκκινο κρέας. Μια «ψαγμένη» ταινία στο σαλόνι του σπιτιού θέλει κι αυτή το ερυθρό της. Τα χειμωνιάτικα βράδια στο wine bar που αγαπάμε αποτελούν επίσης ιδανικές περιστάσεις. Τέλος, γιατί να μην απολαύσουμε ένα ελαφρύ κόκκινο κρασί κατά το καλοκαιρινό δείπνο ή κατά την απογευματινή ξεκούραση στο μπαλκόνι;

Για ένα πάρτι θα προτείναμε ένα φρέσκο κόκκινο κρασί, λόγω της «ευκολίας» του. Το δείπνο είναι μια πιο ιδιαίτερη περίπτωση. Αν περιλαμβάνει την κλασική μακαρονάδα με κιμά ή με κόκκινη σάλτσα, τότε ένα ελαφρώς παλαιωμένο blend ερυθρών ποικιλιών θα ταίριαζε όμορφα. Πιο εξεζητημένα πιάτα κόκκινου κρέατος επιζητούν κρασιά βαθύτερης παλαίωσης, ενώ μια πικάντικη πίτσα αναζητάει την… καταγωγή της σε μια ιταλική ερυθρή ποικιλία.

Κοκκινιστό μοσχάρι με ρύζι, καθώς και σουτζουκάκια συνοδεύονται άριστα από ένα Cabernet Franc. Μαυροδάφνη ή blend που την περιέχει αποτελεί ιδανική επιλογή για ζουμερό bbq. Πίτσα αλλαντικών επιζητεί Cabernet Sauvignon ή συνδυασμό του με άλλες ποικιλίες. Ο κρασάτος κόκορας θέλει Sangiovese ή παλαιωμένο Λιάτικο, ενώ πιάτα με μανιτάρια (όχι όμως με λευκή σάλτσα) ταιριάζουν με Ξινόμαυρο, Nebbiolo ή Pinot Noir.

Ο κανόνας του σκιερού και δροσερού μέρους ισχύει κι εδώ. Αν η φιάλη έχει βιδωτό πώμα, τότε αποθηκεύστε την όρθια και καταναλώστε τη εντός δύο ετών. Αν κλείνεται με φελλό, τότε αποθηκεύστε τη σε πλάγια θέση και ξεχάστε το «άγχος» της γρήγορης κατανάλωσης. Φιάλες ανοιγμένες φυλάσσονται στο ψυγείο, για τρεις μέρες το πολύ.

Γεμίστε κατά το ⅓ το κατάλληλο, με πόδι, ποτήρι. Η θερμοκρασία του κόκκινου κρασιού καλό είναι να μην ξεπερνάει τους 18°C.

Σε ένα old-fashioned ποτήρι αναμίξτε ξηρό κόκκινο κρασί (προτιμήστε Syrah), ρούμι (το Appleton είναι μια καλή ιδέα) και λικέρ ή σιρόπι βατόμουρου, σε αναλογία 6:2:1. Προσθέστε λεπτές φέτες πορτοκαλιού και έχετε έτοιμο ένα Red Rover. Οι λάτρεις της Margarita μπορούν να φτιάξουν τη… διαβολική εκδοχή της, απλώς προσθέτοντας μια μικρή ποσότητα κόκκινου ξηρού κρασιού και παραλείποντας το αλάτι στο χείλος του ποτηριού. Πρόκειται για τη Devil’s Margarita.